Category: Advocatuur algemeen

20
Apr

Leuk nieuws!

Posted by / Advocatuur algemeen, Letselschade, Slachtofferrecht

Pssstttt… we hebben leuk nieuws!

Sandra heeft deze maand haar intrek genomen in Gezondheidscentrum Honné aan het Van Horneplein 3 in Horn! In het Gezondheidscentrum is, naast diverse paramedische specialisten, ook onze medisch adviseur gehuisvest. Zo kunnen we bij de behandeling van onder meer onze letselschade- en arbeidsongeschiktheidszaken nog kortere lijntjes houden en terugvallen op een nog bredere medische expertise.

De mooie nieuwe werkplek van Sandra

Natuurlijk staat onze deur ook altijd open voor patiënten van het Gezondheidscentrum met juridische vragen of problemen op het gebied van slachtofferrecht, letselschade, sociale zekerheid, arbeidsrecht of pensioenrecht. Win-win toch?!

Met de verhuizing van Sandra naar Horn beschikken we niet meer over een vestiging in Roermond. Maar niet getreurd, ook hier leuk nieuws. Het Gezondheidscentrum is goed bereikbaar zowel met de auto als met het openbaar vervoer. Het pand beschikt over voldoende parkeergelegenheid en een busstation op loopafstand (aan de Beegderweg) met een verbinding naar het Centraal Station in Roermond. Daarnaast is alles binnen het Gezondheidscentrum gelijkvloers. Daarmee zijn we dus ook nog steeds goed bereikbaar voor mensen die niet of minder goed kunnen traplopen.

Ps: het postadres van Sandra verandert niet en blijft gewoon de oude vertrouwde postbus in Roermond.

Honné
Gezondheidscentrum Honné, locatie Horn
18
Jan

Waarom je soms beter stil kunt zijn in de storm van aandacht voor misbruikverhalen

Posted by / Advocatuur algemeen, Blog, Zedenslachtoffers
Het lijkt wel schering en inslag de laatste tijd. Misbruikverhalen uit de wereld van de showbizz. Er is bijna geen talkshow te vinden die er geen aandacht aan besteedt. Ellenlange discussies over de vraag wat er precies gebeurd is, wie ervan wist, of het slachtoffer wel betrouwbaar is en of de vermeende dader er nu wel of niet toe in staat geacht kan worden.

Feit is natuurlijk dat berichten over misbruikverhalen in de showbizz nieuwswaarde hebben. Maar de verhalen gaan ook over mensen. Echte mensen van vlees en bloed. Slachtoffers worden aan de schandpaal genageld (hij of zij zal er zelf wel om gevraagd hebben en meer van dat soort schrikbarende reacties) en vermeende daders zijn voor velen al schuldig voordat er een proces heeft plaatsgevonden. Iedereen lijkt er wel een mening over te hebben en niemand die zich afvraagt wat die mening teweeg brengt.

Enorme media-aandacht voor misbruikzaken kan serieuze negatieve consequenties hebben.

Het laatste dat wij willen, is meedoen aan deze – in onze ogen niets toevoegende en kwetsende – discussies. Want weet je, niemand is erbij gebaat. Het kan zelfs meer kwaad doen dan goed. Sandra’s praktijk in het bijstaan van zedenslachtoffers is daarvan een bijna dagelijkse reminder. Victim blaming heeft heftige psychische gevolgen.

En ook als de beschuldigingen ten onrechte zijn worden er mensen beschadigd. Zelfs als er wel (een kern van) waarheid in de verhalen schuilt, help je het slachtoffer allerminst. Het wordt namelijk voor het slachtoffer alleen maar moeilijker door alle media aandacht. Niet alleen psychisch moeilijker. Want laten we wel wezen, de impact is enorm.

De kans om de vermeende dader veroordeeld te krijgen wordt er ook niet beter op. Een rechter moet bij het beoordelen van de betrouwbaarheid van getuigenverklaringen immers de kans meewegen dat getuigen verklaren op basis van hetgeen zij in de media gehoord hebben, in plaats van verklaren op basis van eigen bevindingen. En hoe kun je dat objectief doen als het in de media zingt van verhalen over wat er gebeurd zou zijn?

Het beste wat je dus voor alle partijen kunt doen, is de rust en kalmte bewaren en de officiële instanties hun werk laten doen. Stil zijn dus. Hoe minder media aandacht voor dit soort zaken, hoe beter. Dat de waarheid boven tafel komt is tenslotte in ieders belang. Toch? Laten we daar allemaal ons steentje aan bijdragen…

11
Oct

Coming out day

Posted by / Advocatuur algemeen, Arbeidsrecht, Blog

“Mam, wat is ‘Coming out day’?”. Goeie vraag. We praten over anders zijn, seksuele geaardheid, in het verkeerde lichaam geboren worden en over hoe niet iedereen zichzelf kan, mag of durft te zijn.

“Wel stom dat we dat ‘anders zijn’ noemen. We zijn toch allemaal anders Mam? Niemand is hetzelfde…” Hij denkt even na. “En dan zijn we toch daarin allemaal weer hetzelfde”. Mijn lieve, super sensitieve elfjarige heeft meer dan een punt. Voor hem is geaardheid geen grond voor verschil. “Het gaat toch om liefde Mam?”. En toch zit de wereld anders in elkaar. In mijn werk kom ik dat helaas ook tegen. Het voelt zo krom dat ik hem dat moet uitleggen.

Ook in 2021 zijn er nog steeds werknemers die op hun werkplek gepest, geïntimideerd of overgeslagen worden omdat ze bestempeld worden als “anders”. Een andere seksuele geaardheid, transgender, een religie aanhangen die niet geaccepteerd wordt, vrouw zijn en ga zo maar door. En dat terwijl veel van deze bedrijven roepen inclusie en diversiteit hoog in het vaandel te hebben staan. Natuurlijk zijn er op dit gebied de afgelopen jaren de nodige stappen gezet, maar we zijn er nog lang niet. Ik denk aan de werknemer met wie ik recent een gesprek had. Gepest door een leidinggevende omdat ze trans was. Uiteindelijk durfde ze geen juridische stappen te zetten en vond ze een nieuwe baan.

Lang nadat hij naar school vertrokken is, denk ik nog na over het gesprek met mijn oudste. Ik besluit dat de sleutel, zoals vaak in dit leven, ligt bij jezelf. Als ik zie hoe mijn kinderen “anders zijn” gewoon normaal vinden, dan hoop ik dat wij een generatie opvoeden waarin verschillen juist omarmd worden. We zijn immers allemaal verschillend. En dus allemaal hetzelfde.

24
May

It’s okay not to be okay

Posted by / Advocatuur algemeen, Blog, Persoonlijke groei, Soft skills

Deze week ben ik voor het eerst sinds de oprichting van Bright & Blue een weekje helemaal offline. Morgen (dinsdag) word ik namelijk geopereerd aan een hernia. Niks spannends dus, maar een paar dagen rust kan ik daarna wel gebruiken.

Toen ik de mensen om mij heen ging informeren dat ik er even een weekje tussenuit was en waarom, kreeg ik gelukkig vooral leuke en lieve reacties. Een aantal mensen maakte zich zorgen en adviseerde me om toch vooral aan cliënten te vertellen dat ik een weekje op vakantie zou zijn. De ene omdat het niet professioneel zou zijn om iets over je gezondheid te delen, de ander omdat het niemand iets aan zou gaan en weer een ander vanuit een angst wat de cliënten wel niet zouden denken. Misschien zouden ze wel denken dat ik er niet onvoorwaardelijk voor hen ben. (En dat laatste klopt helemaal, want gezondheid staat voorop. Maar wie is dat nou wel?).

Ik heb zelf ook gewerkt in een wereld – en misschien zelfs beroepsklimaat – waarin ziek zijn gelijk stond aan zwak zijn. Zwaar verkouden, met koorts en/of griep achter je bureau zitten was geen teken van zwakte, maar van loyaliteit. Ik heb dat nooit begrepen. Er zijn namelijk ook werknemers die de strijd om loyaliteit niet boven hun gezondheid plaatsen. Een zieke werknemer op de werkvloer steekt anderen aan, waaronder die werknemer die zich wel zal ziekmelden als hij ziek is. Dan ben je als werkgever toch alsnog de zogenaamde verliezer?

Dat er dus een stigma rust op ziekte en ziek zijn, zal niemand verrassen. Wel had ik stiekem gehoopt dat COVID-19 een andere kant van de medaille zou tonen, die meer impact zou hebben dan de zorgen om kwetsbaarheid. Want dat is het denk ik: ziek zijn maakt je kwetsbaar, het maakt dat anderen misschien wel negatief over je gaan denken, je kwalificeren als zwak.

En dat is zo jammer. Want laten we nou eerlijk wezen: (bijna) niemand wordt 100 zonder ook maar één dag ziek te zijn. Maar de optimist in mij weet ook, dat je jezelf moet omringen met gelijkgestemden. Met mensen die positief zijn, zachtaardig zijn en compassie hebben. Want zo kijk ik naar het leven: een uitdagende reis met ups & downs, waarin je over iedere weg hebt moeten gaan om tot hier te komen. Ziek zijn hoort dus bij het leven. Goed voor jezelf zorgen – en dus met compassie naar jezelf kunnen kijken – is een must om gezond te blijven. Dus nee, ik ga niet op vakantie. Ik ben deze week een paar dagen ziek en dat is okay. Natuurlijk is de achtervang geregeld. En die ene cliënt die daar misschien geen begrip voor heeft (als die er al is), past dan wellicht gewoon beter bij een andere advocaat. En ook dat is okay.

22
Feb

Pensioen; het ondergeschoven kindje in de echtscheiding

Posted by / Advocatuur algemeen, Kennisblog, Pensioen
Toen mijn huwelijk als een kaartenhuis in elkaar viel, belandde ik in een soort van roes. Er was in de eerste plaats het verdriet van mijn kinderen, die toen 6 en 4 waren. Er was mijn eigen verdriet, het ongeloof dat er een ander was, boosheid, frustratie. Ik moest er zijn voor de kinderen, maar ik moest tegelijk nadenken over een zorgregeling terwijl ik mijn kinderen niet wilde delen. Ik moest nadenken over de verdeling van spullen en financiën en ik moest daarnaast mijn kantoor dat ik 6 weken daarvoor begonnen was, overeind zien te krijgen. Toen onze handtekeningen maanden later onder het convenant stonden, was ik op.

En hoewel ik zelf geen echtscheidingen behandel in mijn praktijk, geloof ik dat het vaak zo gaat. Niet zelden is de beslissing om uit elkaar te gaan geen gezamenlijke beslissing. Dat betekent ook vaak dat één van beide partijen een behoorlijke voorsprong heeft in het gedachteproces. Hij of zij speelt vaak al lang met het idee een punt achter de relatie te zetten. Diegene heeft dan vaak ook al wel nagedacht over de consequenties van zo’n scheiding. De ander wordt overvallen en wordt vervolgens overspoeld met beslissingen die genomen moeten worden.

Dat er iets geregeld moet worden voor de kinderen, het huis, de bankrekening en de hond, weten de meeste mensen wel. Maar dat een echtscheiding hét moment is om je pensioen nog eens goed onder de loep te nemen, dat wordt vaak vergeten. Begrijpelijk, want er “moet” al zo veel, maar jammer en zelfs een gemiste kans is het wel.

Standaard wordt het pensioen bij een echtscheiding verdeeld. Dat geldt voor het ouderdomspensioen en voor het partnerpensioen. Het ouderdomspensioen dat tijdens het huwelijk werd opgebouwd, wordt gelijk verdeeld. Dat noemen we verevening (op basis van de Wet verevening pensioen bij scheiding). Daarbij maakt het aandeel van de ex-partner in de totale inkosten niet uit. Het in die periode opgebouwde partnerpensioen wordt helemaal omgezet in een bijzonder partnerpensioen.

Maar wist je dat dit laatste betekent dat er voor een nieuwe partner kort na de echtscheiding nauwelijks pensioen zal zijn? Voor die nieuwe partner moet je namelijk opnieuw beginnen met opbouwen. Dat hoeft niet erg te zijn, zeker als je jong bent of als je andere voorzieningen getroffen hebt voor een nieuwe partner. Maar wat je niet weet, kun je ook niet oplossen. Niet zelden tref ik mensen in mijn praktijk die op dit punt van een koude kermis zijn thuisgekomen. En zeker op dit punt geldt dat genezen vele malen lastiger (soms ook onmogelijk) is dan voorkomen.

Steeds vaker zie je dat ex-partners af willen zien van de verdeling van elkaars pensioen. Dat komt waarschijnlijk mede omdat steeds meer vrouwen financieel op eigen benen kunnen staan. De verdeling van ouderdomspensioen is dan niet nodig. In echtscheidingsconvenanten zie je dus steeds vaker de bepaling dat de verevening van pensioen wordt uitgesloten. Maar… is dat wel voldoende?

Want wat heb je dan eigenlijk afgesproken? Dan heb je afgesproken dat het ouderdomspensioen niet verdeeld wordt, maar dat het partnerpensioen wél omgezet wordt in een bijzonder partnerpensioen. Echt waar? Ja, echt waar!

Hoe komt dat nu? Nou, dat komt omdat de term “verevening” een juridische term is uit de Wet verevening pensioen bij echtscheiding. Die wet ziet alleen op ouderdomspensioen en niet op partnerpensioen. Partnerpensioen wordt verdeeld op basis van de Pensioenwet en die wet kent de term “verevening” niet. Wil je dus dat ook het partnerpensioen gewoon blijft bij diegene die het opgebouwd heeft? Dan zul je dat specifiek zo overeen moeten komen. Helaas zie ik dat nog maar zelden goed gaan. Daar ligt natuurlijk ook een taak voor echtscheidingsadvocaten, maar… een gewaarschuwd mens telt voor twee!

Naast de gewone verdeling of afzien daarvan, zijn er overigens nog veel meer keuzes die je kunt maken ten aanzien van je pensioen in echtscheidingssituaties. En nu weet ik dat de meeste mensen niet warm lopen voor het onderwerp pensioen, maar geloof mij: onbekend maakt onbemind…

25
Jan

Groepsaansprakelijkheid

Posted by / Aansprakelijkheidsrecht, Advocatuur algemeen, Kennisblog
Onze Sandra is niet alleen letselschade advocaat, maar ook expert op het gebied van aansprakelijkheid. Zij houdt kantoor in Roermond. Een stad die de afgelopen dagen en ook vandaag weer zwaar getroffen werd door rellen, vernielingen en onregelmatigheden. Daarom schreef zij deze brief.

Beste relschopper, “vredesstrijder”, jongere, of waar jij je dan ook mee identificeert,

Plunderen en vernielen in groepsverband? Bezint eer je begint! Heb je ooit van groepsaansprakelijkheid gehoord? Nee zeg je? Nou, laat ik je dan daar net iets over kunnen vertellen. Stel, je bent onderdeel van een groep en die groep veroorzaakt schade. Bijvoorbeeld omdat jullie dachten, dat het een goed idee zou zijn om vanavond de stad in te trekken en een spoor van vernieling achter te laten. Want ja, die avondklok is echt een beperking van onze grondrechten die jullie niet zomaar over je heen kunnen laten gaan.

Helaas heb je de pech dat je wordt opgepakt en jouw vrienden kunnen ontkomen. Dan kan het zomaar zijn dat jij, ondanks dat je niet in je eentje de hele schade hebt veroorzaakt, toch voor de hele schade aansprakelijk bent. “Dat kan toch niet?” hoor ik je zeggen, maar geloof me, het is echt zo.

Als een schade wordt veroorzaakt door een groep is het voor de schadelijdende partij (of diens verzekeraar) mogelijk om de gehele schade op één lid van die groep te verhalen. Deze zogenoemde hoofdelijke aansprakelijkheid volgt gewoon uit de wet. Voor het aannemen van groepsaansprakelijkheid hoeft niet vast te staan wie uiteindelijk welke schade heeft veroorzaakt. Het enkel lid zijn van de groep is voldoende. En wacht even, je bent lid van deze groep, toch?

Overigens kan de betrokkenheid als groepslid bij een schade eerder worden aangenomen dan gedacht. Het (enkel) op de uitkijk staan kan al voldoende zijn. Ook daarmee maak je immers, bijvoorbeeld een diefstal of een brand, door één of meer andere daders mogelijk. Je kunt je voorstellen dat de schade heel groot is, als je met een hele groep een winkel plundert, auto’s in brand steekt of bushokjes vernielt.

Het mooie is, dat de personen of bedrijven die schade hebben zich gewoon kunnen voegen in je strafproces, want geloof me, het OM zal je strafrechtelijk gaan vervolgen. Als je dan schuldig wordt bevonden, is er ook direct een uitspraak over de schadevergoeding die je verschuldigd bent. Betaal je niet? Geen probleem, dan krijg je heel veel brieven van het CJIB, want die instantie zorgt er dan voor dat je toch betaalt. En ja, het CJIB is van de Staat, dus die geven niet snel op. Krijg je loon? uitkering? toeslag? Dan zal daarop gekort worden. Je voelt dus nu wel aan, dat een dergelijke schadevordering je jaren en jaren zal achtervolgen, Wat betekent dit? Geen hypotheek, geen eigen huis, geen lening voor een auto, geen baan waarvoor je een verklaring omtrent gedrag voor nodig hebt etc. etc.

Je bent nu hoe oud? 16? 18? 20? Wat denk je dat je “oudere ik” van 40 tegen je zou zeggen als dat zou kunnen? Ik stel me dat als volgt voor: “Hey knul/dame, weet je wel wat je doet? Door nu hier op straat te zijn en deel te maken van deze groep, mag ik een schadevergoeding betalen van ruim
€ 200.000,–. Ik betaal me al jaren blauw, wordt achtervolgd door de ene na de andere deurwaarder en kan geen baan behouden. En weet je, je had een mooi leven voor je. Die kans heb je mij ontnomen. Verpest het nu niet omdat je denkt dat je stoer bent en omdat het leuk is om te rellen, te vernielen en te plunderen. Want geloof me, het is het niet waard”

Doe mij een lol, luister naar je oudere ik. De politie geeft echt niet op. En al ben je de enige die ze pakken, de schade van de hele geplunderde supermarkt komt op jouw bordje. En je mooie veelbelovende toekomst? Die is ineens verdwenen. Wat er resteert, mag je zelf invullen. Dus, “protesteren tegen corona” door te rellen? Bezint eer gij begint. Als je het niet van mij aanneemt, dan maar van je “oudere ik”, van zijn gouden toekomst ontnomen door jou.

Sandra Beckx, advocaat te Roermond

21
Jan

Die zwarte jurk die toga heet…

Posted by / Advocatuur algemeen, Blog

“Mam, mag ik die lange zwarte jurk van jou ook eens aan, als we straks weer naar school mogen ofzo?” “Huh”, zeg ik, “welke bedoel je, ik heb helemaal geen lange zwarte jurk..”. “Jawel”, zegt ze, “die lange jurk die op jouw kantoor hangt”. Ik moet een beetje lachen. “Dat is mijn toga, schat”. Ze kijkt me aan en haalt haar schouders op. “Dat zeg ik toch, die zwarte jurk!”.

Ik krijg vaak vragen over mijn toga. Over het waarom bijvoorbeeld. Dat is dus vanwege de gelijkheid die in de rechtszaal gewenst is. Onder de toga maakt het niet uit of je man, vrouw, transgender of wat dan ook bent. Het maakt niet uit of je arm of rijk bent, religieus of niet religieus bent. In de rechtszaal zijn we allemaal gelijk.

Althans, dat is de gedachte waarmee Napoleon Bonaparte de toga voor het eerst introduceerde in de Nederlandse rechtszaal. Niet alleen wij advocaten dragen er een, ook de rechters doen dat. Want ook bij rechters zou het niet moeten uitmaken waar ze vandaan komen, wat hun achtergrond is en welk geloof zij al dan niet aanhangen.

Of dat in de praktijk ook daadwerkelijk zo werkt, betwijfel ik soms. Rechters zijn niet blind. En ook ik merk vaak dat een vrouwelijke rechter anders is dan een mannelijke rechter. Anders, waarmee ik niet wil zeggen in negatieve of positieve zin. Gewoon, anders. Vrouwen en mannen zijn nu eenmaal niet hetzelfde. Wij blijven bovenal allemaal mensen. Mensen met gevoelens, gedachten, vooroordelen, stigma’s en noem maar op. Die verdwijnen niet als de toga verschijnt. Maar misschien is een toga wel een reminder voor gelijkheid en dus helemaal niet verkeerd.

En mijn toga? Eigenlijk ben ik daar best een beetje trots op. Hij is gemaakt door mijn vader nadat ik beëindigd werd als advocaat. Mijn vader?? Ja, heus, mijn vader. Mijn oma was kleermaakster en zij leerde ook haar jongens alles dat nodig was om zelfstandig te kunnen zijn. In die zin kun je wel zeggen dat ze haar tijd ver vooruit was. Enfin, zo leerde mijn vader dus ook patroontekenen en naaien. Mijn toga is inclusief het patroon volledig – met zorg, liefde en aandacht – met de hand gemaakt door mijn vader. Iedere keer als ik hem in het Gerechtsgebouw weer aantrek, voel ik die zorg, liefde en aandacht en ga ik met nét een beetje meer vertrouwen de rechtszaal in.

Gelukkig is mijn vader er nog, maar er komt vast ooit een dag dat deze toga nòg meer betekenis krijgt…

13
Dec

Werkgeversadvocaat of werknemersadvocaat?

Posted by / Advocatuur algemeen, Arbeidsrecht, Blog, Soft skills
Werkgevers- of werknemersadvocaat

“Werkgeversadvocaat of werknemersadvocaat?” vraagt de dame die me tegemoet stapt als ze zich voorstelt. “Zelf ben ik werkgeversadvocaat” zegt ze. Ik heb cursus vandaag en stond met een kopje koffie in mijn hand nog een beetje bij te komen van de ochtendstress thuis. Ik kijk de dame een beetje verbaasd aan.

“Geen van beiden” zeg ik. Ze kijkt me vragend aan. “Ben je dan geen advocaat?”. “Jawel hoor”, zeg ik. “Maar ik sta zowel werkgevers als werknemers bij”. De dame kijkt een beetje meewarig. Het startsignaal voor de cursus wordt gegeven en de rest van de dag denk ik er niet meer over na.

Hokjes-denken

In de trein naar huis gaan mijn gedachten terug naar deze dame en haar vraag. Voordat ik voor mezelf begon, werkte ik voor een groot kantoor. Daar werkte ik vrijwel alleen voor grote en middelgrote (familie)bedrijven. Zelden voor particulieren, waarschijnlijk omdat onze tarieven daarvoor gewoon te hoog waren. Toen was ik dus feitelijk wel een werkgeversadvocaat. En toch past die term niet bij mij. Ik merk dat ik moeite heb met dit soort “hokjes-denken”.

Vooringenomenheid

Het onderscheid tussen werkgeversadvocaat en werknemersadvocaat suggereert namelijk ook een bepaalde vooringenomenheid. Net zoals er werkgeversvriendelijke kantonrechters zijn en werknemersvriendelijke kantonrechters. Dat soort advocaten zullen er zeker zijn. Ik had ooit een collega die sprak over “loonslaven”, in plaats van werknemers. Vreselijk vond ik dat.

Advocaat voor iedereen

Sinds Bright & Blue werk ik voor zowel werkgevers en werknemers, en ik vind het héérlijk. Als arbeidsrechtadvocaat doe je in de eerste plaats dat wat het beste is voor jouw cliënt. Je bent dus zeker partijdig. Maar het maakt daarbij niet uit of jouw cliënt werkgever of werknemer is.

Juist het feit dat je zowel voor werknemers als voor werkgevers optreedt, maakt dat je het beter kunt begrijpen waar het standpunt van je wederpartij vandaan komt. Daarbij geloof ik heilig dat je een conflict pas écht goed kunt oplossen, als je het voor beide partijen goed doet. Een oplossing die alleen recht doet aan één van beiden, is geen lange termijnoplossing. Ik ben dus met trots gewoon arbeidsrechtadvocaat!

23
Nov

COVID-19 FAQ VERGOEDINGEN

Posted by / Advocatuur algemeen, Arbeidsrecht, Blog, COVID-19, Kennisblog
COVID-19 FAQ
DEZE COVID-19 FAQ GAAT IN OP DE GEVOLGEN VAN HET THUISWERKEN OP DE VERGOEDINGEN DIE EEN WERKGEVER BELAST EN ONBELAST MAG EN MOET BETALEN. MAG ER BIJVOORBEELD ZONDER MEER EEN ONBELASTE KILOMETERVERGOEDING UITGEKEERD WORDEN, EN IS DE WERKGEVER VERPLICHT OM EEN VERGOEDING VOOR THUISWERKEN TE VERSTREKKEN? HET ANTWOORD OP DEZE EN ANDERE VRAGEN LEES JE HIERONDER. EN, ZOALS ALTIJD, MIS JE EEN VRAAG LAAT HET MIJ DAN WETEN. TWIJFEL JE OVER JOUW SPECIFIEKE SITUATIE, SCHAKEL DAN ALTIJD EEN BELASTINGADVISEUR IN!

Mijn werknemer werkt sinds Corona overwegend thuis. Mag ik zijn reguliere onbelaste reiskostenvergoeding nog steeds blijven doorbetalen?

Zolang je de reiskostenvergoeding vóór 13 maart 2020 ook al toekende en zolang de maatregelen rondom Corona nog gelden, mag je in 2020 de reiskostenvergoeding gewoon blijven doorbetalen. Het spreekt natuurlijk wel voor zich dat de reiskostenvergoeding verder aan alle reguliere, voor Corona reeds geldende, voorwaarden moet voldoen, wil je hem onbelast mogen uitkeren.

Let op: in 2021 moet je het reisgedrag van de werknemer opnieuw in kaart gaan brengen. Vanaf dat moment mag er geen reiskostenvergoeding meer worden uitbetaald voor thuiswerkdagen. Alleen dagen waarop er daadwerkelijk woon-werk verkeer is mogen dan nog belastingvrij worden vergoed. Uiteraard tegen een vergoeding van maximaal € 0,19 per kilomter.

Sommige werknemers maken gebruik van het zogenaamde cafetaria-model en hebben een deel van hun brutoloon ingeleverd voor een vaste reiskostenvergoeding. Mag deze vergoeding in stand blijven?

Ja, dat mag, zolang de betreffende werknemer zijn keuze vóór 13 maart 2020 heeft gemaakt en zolang de Corona-maatregelen nog gelden. De Belastingdienst geeft op haar website aan, dat het daarbij niet uitmaakt of de vergoeding onderbouwd is met een onderzoek naar de daadwerkelijke reizen, of berekend is volgens methode 1 of 2 in onderdeel 21.1.2 van het Handboek Loonheffingen 2020. Ook hier geldt weer dat de tegemoetkoming in het kader van Corona afloopt en er per 01 januari 2021 aangepast moet worden naar de dan geldende feiten en omstandigheden.

Ik betaal of vergoed een OV-abonnement voor één of meer werknemers. Mag ik dat ook blijven doen in de periodes dat mijn werknemers overwegend thuiswerken?

Ja, mits het abonnement vóór 13 maart 2020 ook al betaald of vergoed werd. Als dat het geval is, mag je de thuiswerkdagen in 2020 blijven meetellen als reisdagen. In 2021 moet ook deze vergoeding aangepast worden naar de feitelijke omstandigheden.

Hoe zit het met de kosten die ik maak om de thuiswerkplek van mijn werknemer in te richten?

In beginsel moet je voorzieningen en verstrekkingen (dus dingen die je aan je werknemer geeft) bij het brutoloon van je werknemer tellen. Dat betekent dat er loonheffingen over betaald moeten worden. Dit hoeft niet als het hulpmiddelen zijn die voldoen aan het noodzakelijkheidscriterium, of het hulpmiddelen zijn die voor ten minste 90% zakelijk worden gebruikt, of er een gerichte vrijstelling geldt. De Belastingdienst meldt op haar website expliciet dat een bureaustoel niet voldoet aan het noodzakelijkheidscriterium en dat het ook niet valt onder hulpmiddelen die voor ten minste 90% zakelijk worden gebruikt. Wel kan het onder een gerichte vrijstelling vallen. Een vergoeding voor koffie zal de toets der kritiek waarschijnlijk ook niet doorstaan.

Een gerichte vrijstelling geldt bijvoorbeeld voor vergoedingen of verstrekkingen die er voor zorgen dat de thuiswerkplek van werknemers voldoet aan de eisen van de Arbo-wet. Let op: die voorzieningen hoeven niet bij het brutoloon geteld te worden als er voldaan is aan een aantal voorwaarden. Die voorwaarden zijn kort als volgt:

  1. de voorzieningen hangen samen met verplichtingen van de werkgever op grond van de Arbowet;
  2. de werknemer mag geen eigen bijdrage betalen voor de voorziening
  3. de inrichting van de werkruimte thuis moet voldoen aan een aantal eisen van het Arbeidsomstandighedenbesluit. Voor meer informatie kun je terecht op de website van de Belastingdienst. Bij twijfel, schakel altijd een belastingadviseur in.

Overigens geldt voor het verstrekken van onbelaste vergoedingen een maximum. Dit maximum is tijdelijk verruimd van 1,7% over het fiscale loon tot en met € 400.000,- naar 3% over het fiscale loon tot € 400.000,-. Over het meerdere van het fiscale loon bedraagt het maximum 1,2%. We noemen dit maximum “de vrije ruimte”. Let er dus op dat de totale onbelaste vergoedingen die je verstrekt binnen de vrije ruimte passen. Ga je de vrije ruimte te buiten, dan levert je dat een eindheffing van 80% aan loonbelasting op.

Meer over de vrije ruimte vind je op de website van de Belastingdienst.

Mijn werknemers ontvangen een vaste onkostenvergoeding die voor Corona voldeed aan de voorschriften voor onbelaste uitbetaling. De kosten die ik beoog te vergoeden worden door het thuiswerken niet meer, of in mindere mate, gemaakt. Wat nu?

Voor deze onkostenvergoedingen geldt dezelfde tegemoetkoming als voor reiskostenvergoeding en vergoedingen voor openbaar vervoer abonnementen. Zolang de vergoeding vóór 13 maart 2020 al werd betaald, de vergoeding voldeed aan de voorschriften voor onbelaste uitbetaling én de Corona-maatregelen nog van kracht zijn, mag deze gewoon doorbetaald worden. Vanaf 01 januari 2021 moet de situatie opnieuw in kaart gebracht worden en mag de vergoeding alleen nog onbelast uitbetaald worden als ook in 2021 aan de reguliere voorschriften wordt voldaan.

Hoe zit het met de 30% regeling?

Deze regeling is uitgezonderd van de tegemoetkoming Corona die voor onder meer reiskostenvergoedingen en onkostenvergoedingen geldt. Neem voor situaties waarin de 30% regeling wordt toegepast altijd contact op met een belastingadviseur.

Mijn werknemers werken voornamelijk thuis. Mag ik de onbelaste reiskostenvergoeding en onkostenvergoeding stop zetten, of ben ik verplicht deze door te betalen?

Hoewel je fiscaal gezien in 2020 mag blijven doorbetalen (mits je aan de voorwaarden voldoet), is dat niet per definitie verplicht. Omdat het een vergoeding betreft voor daadwerkelijk gemaakte onkosten, mag je die vergoeding stop zetten als die onkosten niet meer gemaakt worden. Dat kan alleen anders zijn als er in de toepasselijke cao of individuele arbeidsovereenkomst andere afspraken zijn gemaakt. In sommige cao’s staan bijvoorbeeld bepalingen die regelen dat er ook als er niet op het werk gewerkt wordt, toch tijdelijk doorbetaald moet worden.

Naast deze Covid-19 FAQ vergoedingen zijn er nog meer FAQ’s verschenen met vragen en antwoorden op veel gestelde vragen rondom Corona en arbeidsrecht. Wil je meer weten of heb je suggesties voor een nieuwe FAQ sheet, laat het me weten!

Disclaimer: bij Bright & Blue Legal werken geen belastingadviseurs. Raadpleeg altijd een belastingadviseur voor advies in uw specifieke situatie.

09
Nov

De kunst van het luisteren

Posted by / Advocatuur algemeen, Blog, Intervisie, Soft skills
Het is net 09.00 uur geweest als ik inlog in de digitale startsessie van mijn nieuwste intervisiegroep. Vier frisse, jonge advocaten verschijnen op mijn scherm. Ik krijg er meteen energie van; een leuke, spontane groep die meteen ook als een groep voelt.

Ik start een groep altijd met een uitleg van de twee – voor mij – belangrijkste elementen van intervisie: luisteren en (zelf)reflectie. En echt, in de meeste groepen roept er wel iemand: “luisteren? dat is easy!”. Maar laat juist dát nou moeilijk zijn voor veel mensen.

Luisteren is meer dan alleen je mond houden als de ander praat. Luisteren vergt geduld en zelfbeheersing. Het vergt de kunst om iemand écht te horen, zonder een oordeel te hangen aan dat wat je hoort. Zonder een oplossing aan te dragen ook. En laten we eerlijk zijn: hoe moeilijk is dat!

Toen mijn oudste geboren werd, liep ik een lichte vorm van PTSS op als gevolg van de bevalling. Ik kwam terecht bij een vrouwelijke bedrijfsarts die het zelf had meegemaakt. Zij zei: “vertel je verhaal zo vaak als je kunt. Vertel het aan iedereen die het horen wil en aan iedereen die het niet wil horen”. Dat deed ik.

Het resultaat was teleurstellend. Ik merkte dat veel mensen niet bereid, of misschien wel niet in staat zijn om te luisteren. En vooral ook dat iedereen wel een oordeel klaar heeft. Ik werd overspoeld met  – waarschijnlijk – goed bedoelde adviezen. Niet alleen van het kaliber “je zou wellicht”, of “misschien kun je”, maar vaak ingeluid met “je moet …”.

Ik “moest” op een gegeven moment zo veel, dat ik vooral het gevoel had dat ik niet voldeed. Want ik kon na zes weken niet “gewoon” verder gaan, ik kon na twaalf weken niet “gewoon” werken. Ik kon de knop niet “gewoon” omzetten en ik kon ook niet “gewoon” blij zijn en alleen denken aan positieve dingen.

Regelmatig kon ik mijn verhaal niet afmaken omdat de luisteraar me in de reden viel en vervolgens met zijn of haar eigen ervaring kwam. Goed bedoeld, maar dan luister je niet.

Als je écht naar iemand luistert, dan doet jouw eigen ervaring en jouw eigen referentiekader er even niet toe. Zo is dat ook bij intervisie. Je luistert zonder oordeel, zonder een oplossing aan te dragen en geeft de ander ruimte en veiligheid. Ja, ook veiligheid. Want zonder een veilige sfeer, waarbij je niet bang hoeft te zijn dat jouw verhaal aan derden wordt verteld, kun je als inbrenger van het verhaal niet echt en zinvol delen.

En dan, als iedereen écht geluisterd heeft, dan komt de reflectie, de oplossing. Maar ook dan gaat het niet om het oordeel of het advies van de luisteraars. Het gaat juist om het bevorderen van de zelfreflectie van de inbrenger.

Ik vind het iedere keer weer super gaaf om te zien hoe groot de kracht van écht luisteren is. Maar ja, ook ik ben zeker niet perfect. Dus ook ik betrap me er echt nog wel eens op dat ik goed bedoeld toch niet echt luister. Zullen we gewoon afspreken dat we het allemaal blijven proberen? En met mijn PTSS kwam het gelukkig helemaal goed, door dat handjevol mensen dat de kunst van het luisteren wel beheerste. Ik ben hen eeuwig dankbaar.

Recent Posts

Recent Comments

Archives

Categories