“Mam, wat is ‘Coming out day’?”. Goeie vraag. We praten over anders zijn, seksuele geaardheid, in het verkeerde lichaam geboren worden en over hoe niet iedereen zichzelf kan, mag of durft te zijn.
“Wel stom dat we dat ‘anders zijn’ noemen. We zijn toch allemaal anders Mam? Niemand is hetzelfde…” Hij denkt even na. “En dan zijn we toch daarin allemaal weer hetzelfde”. Mijn lieve, super sensitieve elfjarige heeft meer dan een punt. Voor hem is geaardheid geen grond voor verschil. “Het gaat toch om liefde Mam?”. En toch zit de wereld anders in elkaar. In mijn werk kom ik dat helaas ook tegen. Het voelt zo krom dat ik hem dat moet uitleggen.
Ook in 2021 zijn er nog steeds werknemers die op hun werkplek gepest, geïntimideerd of overgeslagen worden omdat ze bestempeld worden als “anders”. Een andere seksuele geaardheid, transgender, een religie aanhangen die niet geaccepteerd wordt, vrouw zijn en ga zo maar door. En dat terwijl veel van deze bedrijven roepen inclusie en diversiteit hoog in het vaandel te hebben staan. Natuurlijk zijn er op dit gebied de afgelopen jaren de nodige stappen gezet, maar we zijn er nog lang niet. Ik denk aan de werknemer met wie ik recent een gesprek had. Gepest door een leidinggevende omdat ze trans was. Uiteindelijk durfde ze geen juridische stappen te zetten en vond ze een nieuwe baan.
Lang nadat hij naar school vertrokken is, denk ik nog na over het gesprek met mijn oudste. Ik besluit dat de sleutel, zoals vaak in dit leven, ligt bij jezelf. Als ik zie hoe mijn kinderen “anders zijn” gewoon normaal vinden, dan hoop ik dat wij een generatie opvoeden waarin verschillen juist omarmd worden. We zijn immers allemaal verschillend. En dus allemaal hetzelfde.
Recent Comments